انکار اعتیاد در بین خانواده های بیماران، مخصوصاً در بین هم وابسته ها یک مشکل اساسی است. انکار به معنی عدم پذیرش بیماری است. انکار فصل مشترک بیمار و خانواده است زیرا هم فرد وابسته نمی‌خواهد بپذیرد که اعتیاد به مواد مخدر دارد و هم خانواده نمی‌تواند بپذیرد که فرد مصرف کننده مواد مخدر در خانواده حضور دارد. انکار یک مکانیزم دفاعی در جهت توجیه است زیرا هم وابسته ها برای فرار از مشکلات نمی‌خواهند واقعیت‌های موجود را ببینند.
خودفریبی به وسیله انکار اعتیاد
انکار می تواند باعث بروز اختلالات روانی شود زیرا اعضای خانواده در شوک یک حادثه وحشتناک مصرف مواد مخدر قرار دارند. آن ها ممکن است نپذیرند یکی از اعضای خانواده مثلاً عزیزترین فرد زندگی‌شان به مواد مخدر وابستگی دارد. گاه، انکار یک وسیله خود فریبی در بین هم وابسته ها نیز هست زیرا به هر طریقی می خواهند از زیر بار برچسب «خانواده معتاد» فرار نمایند. البته انکار یک جنبه اجتماعی نیز دارد و آن نگرانی خانواده ها از برچسب‌های دیگران، تغییر در نگاه و آبروریزی است.
خدشه نخوردن خانواده با انکار اعتیاد
خانواده ها نمی خواهند منزلتی که نزد دیگران دارند مخدوش شود در حالی که وابستگی به مواد مخدر می‌تواند یک وسیله مخدوش کننده جایگاه و منزلت خانواده در نزد دیگران باشد. انکار می‌تواند تبدیل به خشونت صامت شود زیرا همزمان خانواده نمی‌خواهد واقعیت‌های مربوط به مصرف مواد مخدر توسط یکی از اعضایش را بپذیرد و در عین حال نسبت به مصرف مواد مخدر دچار شک و تردید شده است.
انکار اعتیاد پایان رویاهای خوش خانواده
اصولاً نقطه شروع کنترل گری از این جا شروع می شود. گاهی نیز خانواده برای تسکین مشکلات بی پایانی که دارد ممکن است اقدام به انکار نماید زیرا نمی‌خواهد مشکل دیگری بر مشکلات بی پایانش افزوده شود. انکار در بین خانواده ها مخصوصاً هم وابسته ها می تواند تبدیل به ابزاری برای سرکوب علایق، آرزوها و اهداف خود نیز شود زیرا انکار یک واژه و پدیده متناقض و پر از ابهام برای خانواده‌هاست. شاید بتوان گفت انکار پایان رویاهای خوش خانواده‌هاست.
انکار اعتیاد نقطه شروع بیماری و درگیر شدن
انکار اعتیاد نقطه شروع بیماری و درگیر شدن در بیماری هم وابسته ها است. زیرا انکار اولین شوکی است که خانواده به صورت جدی و بر اثر مصرف مواد مخدر یکی از اعضایش متحمل می شود. انکار در بین خانواده‌های سوء مصرف کننده مواد مخدر واژه آشنایی است زیرا تقریباً همه خانواده ها در ابتدا دچار انکار شده اند. هر چند شدت و نوع انکار در بین آن ها متفاوت بوده است.
پذیرش اعتیاد توسط خانواده ها
بدون ایجاد تغییر در خانواده، تغییر در سوء مصرف کنندگان مواد مخدر بسیار مشکل خواهد بود. این خود باوری نیز زمانی اتفاق می افتد که واقعیت های پدیده وابستگی به مواد مخدر را بپذیریم.
واقعیت های پذیرش وابستگی به مواد مخدر
- وابستگی به مواد مخدر یک بیماری قابل درمان اما لاعلاج است.
- اعضای خانواده به تنهایی نمی‌توانند بر مشکلات ناشی از بیماری اعتیاد غلبه نمایند.
- وابستگی به مواد مخدر یک پدیده برگشت پذیر و مزمن است.
- راه رهایی از وابستگی به مواد مخدر با تغییر از خود شروع می‌شود.