شیوه‌های روان درمانی و چگونگی اجرای آن از سوی متخصصین به رشته تحریر درآمده و موجود می‌باشد. آن چه که معتادین در رابطه با این مسائل می‌گویند می‌تواند برای متخصصین هم جالب باشد.
نقطه ضعف روانی معتادان
چون گلایه‌ها بسیار است باید با هر معتادی که صحبت می‌شود و در واقع روان درمانی می‌گردد، دنبال نقطه ضعف روانی و عاطفی وی گشت. معتادی از فقدان مادر که همیشه چشمش دنبال او بود سخن می‌گفت. مادرش او را رها کرده و دنبال شوهر جدید رفته بود. با شناخت عقده‌ها وکمبود‌ها، به تدریج باید به او تفهیم کرد که بعضی خصوصیات موجود در خودش هم در گرایشش به مصرف مواد مخدر تأثیر داشته و بعد آن خصوصیات را هم شناخت و کشف و در جهت برخورد با آن ها هم تصمیمی را اخذ نمود و ایجاد علاقه به ترک اعتیاد و ادامه روند روان درمانی در معتادین نمود تا افکار مغشوش و اضطراب وی را بر طرف، و امکان بازگشت به اعتیاد را کاهش دهد.
بهترین راه مبارزه با اعتیاد
ایجاد دشواری برای تهیه مواد مخدر علاوه بر این که همیشه بهترین راه مبارزه با اعتیاد محسوب می‌گردد، از به وجود آمدن تزلزل در روحیه معتادین و کشش و تمایل آنان جلوگیری و امید به تنیجه بخش بودن اقدامات را افزایش می‌دهد.
تأثیر روان درمانی بر ترک اعتیاد
روان درمانی و روانکاوی به افراد کمک می کند تا به آگاهی عمیق تری از خود، خواسته های ناخودآگاه، انگیزه ها و تعارضات خود دست یابند. آگاهی به خودی خود تغییری ایجاد نمی کند، با این حال، به فرد اختیار می دهد انتخابی برای تکرار نکردن الگوهای غیر مفید و آسیب رسان به خود داشته باشد. ممکن است فرد تصمیم بگیرد که از این آگاهی استفاده نکند که در درمان به سختی کار کرده است، اما در تجربه ما اکثر مردم از آن استفاده می کنند.
روان درمانی های سایکودینامیکی و روانکاوی ریشه در کار بالینی زیگموند فروید، ملانی کلاین، دونالد وینیکوت و دیگران دارد. تمرکز این درمان ها رابطه انتقال بین درمانگر و بیمار است. درمان روان پویایی با فرکانس یک یا دو بار در هفته انجام می شود و با درمانگر و بیمار رو به رو می شود. آن ها می توانند مختصر باشند و حتی ممکن است تمرکز یا هدفی از پیش تعیین شده داشته باشند. روان درمانی و روانکاوی بیشتر ماهیت اکتشافی دارد. به منظور این مقاله از کلمه روان درمانی روانکاوی برای تعیین روان درمانی و روان درمانی با آگاهی استفاده شده است.
تمرکز اصلی روان درمانی اعتیاد
اساس شواهد برای روان درمانی های روانکاوی به طور کلی ضعیف در نظر گرفته شده است. نوشتار روانکاوی نیز به دلیل عدم تمرکز بر اختلالات و سندرم های خاص مورد انتقاد قرار گرفته است. این در رویکرد روان درمانی روانکاوانه به علائم، به عنوان شاخصی از آسیب شناسی زمینه ای، اما نه تمرکز اصلی درمان، ذاتی است. تعداد مطالعاتی که به بررسی اثربخشی به طور خاص در اعتیاد می پردازد، اندک است. ایجاد اثربخشی مستلزم استانداردهای کنترل است که حفظ آن ها در درمان های طولانی مدت و باز دشوارتر است.
آسیب شناسی شخصیتی در ترک اعتیاد
روان درمانی روانکاوی اندازه تأثیر قابل توجهی را به عنوان یک درمان طولانی مدت اندازه اثرات در پیگیری های طولانی تر بیشتر از بلافاصله پس از پایان درمان است که نشان می دهد کسانی که تحت روان درمانی روانکاوانه قرار گرفته اند مدت ها پس از پایان درمان به پیشرفت خود ادامه می دهند. گنجاندن تکنیک روانکاوی و روند در مداخلات غیر روانکاوی می تواند اثربخشی دارو را افزایش دهد. یافته های مثبت قابل توجهی در درمان آسیب شناسی شخصیت وجود دارد.