کمتر فردی در کشنده بودن هروئین تردید دارد. از همه بیشتر، این روزنامه ها هستند که هرگز از ارائه نمونه های تازه «مرگ های ماده مخدر» خسته نمی شوند و برجسته ترین نمونه های اخیر مرگ های ایدزی است. به همین ترتیب مجله های پزشکی طیفی از بیماری های ناشی از اعتیاد به هروئین را گزارش می‌کنند که متداول ترین آن بیماری کبدی و مسمومیت خونی است.
به رغم این واقعیت امر کاملاً متفاوت است. هروئین به خودی خود یک ماده مخدر نسبتاً ایمن است و خطر خاصی را در بر ندارد: برای مثال از الکل ایمن تر و مطمئن تر است. یکی از معدود تأثیرات ناگوار اعتیاد به هروئین و مواد افیونی آن است که توانایی جنسی مصرف کننده را کاهش می‌دهد (جدایی از ایجاد یبوست). این امر در مردان خود را به صورت ناتوانی نشان می‌دهد. در زنان معتاد، مواد مخدر در سیکل قاعدگی اختلال ایجاد می کند. بعضی مواقع پریود ها نامنظم شده و اغلب کاملاً متوقف می‌شوند.
تأثیر مواد بیوشیمی بر بدن
هر دو جنس، مواد افیونی انگیزه، سطح فعالیت و لذت فعالیت جنسی را کاهش می دهند. شگفت آن است که ممکن است این تأثیرات ماده مخدر در مرحله اولیه تجربه آن، میزان و لذت فعالیت جنسی را افزایش دهد. شاهد مواردی بوده‌ام که افرادی برای درمان ناتوانی جنسی خود به هروئین روی آورده و معتاد شده‌اند اما پس از دوره کوتاهی که مصرف کننده از مزایای این ماده مخدر بهره مند می‌شود. تقریباً دوره سرکوب جنسی به صورت ناگزیر فرا خواهد رسید.
این امر احتمالاً به دلیل تأثیر ماده مخدر بر بیوشیمی بدن می باشد و معمولاً با توقف مصرف مواد افیونی این حالت که با ماده مخدر ارتباط مستقیم دارد برطرف می‌شود.
خطر های اعتیاد هروئین خیلی بیشتر به روانشناسی معتاد و شیوه های مصرف او برمی‌گردد تا خواص ذاتی خود ماده مخدر. با این همه برای اکثر افراد، این نتیجه گیری با شواهد و ادله فراوان موجود همخوانی ندارد. این ادعا را چگونه می شود ثابت کرد؟ نرخ مرگ و میر در میان معتادان به مواد افیونی خیلی بیشتر از جمعیت عمومی است.
مرگ با اعتیاد
چندین برآورد نشان داده اند که امکان مرگ معتادان ۲۰ برابر بیشتر از مرگ افراد غیر معتاد است. برای درک اینکه چرا این امر رخ می‌دهد باید یک بار دیگر به روانشناسی اعتیاد مراجعه کرد. بسیاری از معتادان به سلامت جسمی خود توجه چندانی نمی کنند و حتی گاهی از روی عمد و آن بی‌توجهی نشان می‌دهند. برخی آشکارا اظهار تمایل به مردن می کنند و گاهی رفتارشان این مسئله را نشان می دهد.
قیاس میان مرگ و اعتیاد به مواد افیونی به موضوعی تکراری در ادبیات اعتیاد تبدیل شده است. «ژان کوکتو»، که خود معتاد به مواد افیونی است، در کتاب خاطراتی از یک شفا نوشته است که «مرگ آب های سنگین ما را از آب های سبک مان کاملاً جدا می‌سازد. مواد افیونی آن ها را اندکی از هم جدا می کند».
نباید این واقعیت مهم را نادیده گرفت که روش تزریق را باید به عنوان یک ویژگی مجزای مصرف ماده مخدر از تأثیرات مستقیم ماده مخدر متمایز ساخت. بسیاری از مشکلات ناشی از مصرف مواد مخدر را باید در تزریق جستجو کرد نه در خود ماده مخدر.
معتادان اغلب از تجهیزات غیر استریل و حتی کثیف برای تزریق استفاده می‌کنند. این عادت قابل تکرار می تواند به مسمومیت خونی منجر شود و عفونت هایی چون عفونت دریچه های قلب و هپاتیت ویروسی را ایجاد نماید.
هر کدام از این عفونت‌ها موجب تضعیف جدی سلامت فرد معتاد می‌شود و حتی می‌تواند به مرگ بیانجامد اما هیچ کدام ناشی از خود ماده مخدر نیستند. آن ها پیامد شیوه های خطرناک و سهل انگارانه مصرف ماده مخدرند و با شیوه مصرف ماده مخدر ارتباط خاصی دارند.