دارو درمانی در ترک الکل
بنزودیازپین ها درمان خط اول در ترک الکل بوده و به طور معنی داری از خطر ترک مینور و ماژور می‌کاهند.
آگونیست های آلفا آدرنرژیک (کلونیدین) بلوکرهای بتا آدرنرژیک (پروپرانولول) در پیشگیری از بالا رفتن تعداد نبض و فشار خون مؤثرند، اما اثر آن ها در پیشگیری از تشنج و دلیریوم ترمنس مورد تردید است.
این داروها ممکن است با پوشاندن تغییرات علائم حیاتی کشف دلیریوم را مختل سازند. سودمندی استفاده توأم این داروها و بنزودیازپین‌ها به اثبات نرسیده، توصیه نمی شود.
داروهای ضد تشنج در ترک الکل
ضد تشنج ها مورد مطالعه قرار گرفته اند کاربامازپین به اندازه باربیتورات ها و بنزودیازپین ها در ترک اعتیاد به الکل و پیشگیری از تشنج کارایی داشته است و در دوزهای ۸۰ میلی گرم و بالاتر سبب تهوع، استفراغ و آتاکسی می‌شود. والپروآت در مقایسه با کاربامازپین کارایی بهتری داشته اما در مقایسه با بنزودیازپین ها نیاز به مطالعه بیشتری وجود دارد. سایر ضد تشنج ها توصیه نمی شوند. در مجموع ضد تشنج ها برتر از بنزودیازپین ها نیستند و توصیه نمی شوند.
نکته دیگر کارآیی و ایمنی استفاده از اتانول خوراکی و تزریقی در مقایسه با بنزودیازپین ها مورد مطالعه قرار گرفته است استفاده از اتانول توصیه نمی‌شود. زیرا:
1- کارایی آن زیر سوال است.
2- تنظیم دوز با توجه به متابولیسم دشوار است.
3- مرز بین دوز درمانی و مسمومیت باریک است.
کنترل دلیریوم در ترک الکل
داروهای ضد روان پریشی سبب پیشگیری از پیدایش تشنج و دلیریوم نمی‌شوند، اما ممکن است در کنترل دلیریوم ترک الکل مفید باشند (هالوپریدول). استفاده از داروهای ضد روان پریشی به علت فقدان پژوهش‌های کافی توصیه نمی شود. تنها مورد نادر تجویز داروهای ضد روان پریشی وجود دلیریوم در یک بیمار اسکیزوفرنیک است.
چه کسانی نیاز به بستری هنگام ترک الکل دارند
تنها بخش کوچکی از افرادی که اقدام به ترک الکل می نمایند، باید بستری شوند و تنها ۱۵ الی ۳۰ درصد بیماران بستری نیازمند درمان های دارویی در ترک الکل هستند. ۷۰ تا ۸۵ درصد بیماران بدون ضرورت، درمان دارویی دریافت می‌کنند که بالقوه سبب طولانی شدن درمان و پیدایش عوارض داروی می‌شود.
لذا مهم است بیمارانی را که نیازمند دریافت دارو هستند جدا کنیم. بیمار پس از پذیرش هر چهار ساعت از نظر نشانه های ترک الکل مورد ارزیابی قرار می گیرد. اگر بیماری سابقه فشار بالا و عدم همکاری درمانی داشته باشد، بالا رفتن فشار خون او ممکن است ناشی از سندروم ترک اتانول نباشد.
کنترل شرایط در ترک الکل
یک قانون خوب برای کنترل این است که در صورت تردید در شروع اقدامات دارویی، درمان باید آغاز شود، زیرا نتایج بالقوه ترک الکل بدون درمان (تشنج و دلیریوم) بر خطر اقدامات درمانی غیرضروری می‌چربد. متاسفانه مقیاس ارزیابی برای جدا کردن بیمارانی که فقط علائم مینور را تجربه خواهند کرد، از افرادی که سندروم ترک ماژور خواهند داشت وجود ندارد.
الگوهای مناسب ترک الکل برای بیماران بدون عارضه
الگوهای مختلفی برای استفاده از بنزودیازپین ها در بیماران بدون عارضه (ترک مینور) توصیه شده است. یک روش ساده و عملی این است که روز اول ۲۵ میلی گرم کلردیازپوکساید سه الی چهار بار به بیمار تجویز می‌شود. توجه کنید در صورت خواب آلودگی باید دوز دارو کم شود و برعکس در صورت وجود علائم تهییج، اضطراب شدید، یک دوز اضافه به بیمار داده می شود.
تشنج در ترک الکل
تجویز پیشگیرانه ضد تشنج ها در بیماران وابسته به الکل بدون سابقه تشنج غیر ضروری است. بیماری که تاریخچه ای از ترک الکل با تشنج دارد، در معرض خطر افزایش یافته عود تشنج در جریان ترک الکل قرار دارد. بعضی مطالعات استفاده از فنی توئین را در این مورد مؤثر و بعضی بی اثر دانسته اند.
پیشگیری از عود الکل با بنزودیازپین ها
در بیماران با سابقه تشنج، دلیریوم ترمنس یا سابقه مصرف طولانی و سنگین الکل که علائم اندک دارند، تجویز پیشگیرانه کلردیازپوکساید توصیه می شود.
مرحله بعد از سم زدایی در ترک الکل
با پایان سم زدایی، بیمار رها نمی‌شود و پیگیری درمانی باید حداقل ماه‌ها، چه در بیماران سرپایی و چه بستری، ادامه یابد. فرآیند درمان شامل مداخله، به حد کمال رساندن عملکردهای جسمی و روان شناختی، بالا بردن انگیزه، بازگشت به خانواده بوده، دو تا چهار هفته نخست مراقبت، به عنوان دوره کمک فشرده شناخته می شود.
این تلاش‌ها باید حداقل ۳ تا ۶ ماه نیز با تداوم کمتر ادامه یابد. ترکیبی از مشاوره انفرادی و گروهی، اجتناب قطعی از داروهای روان گردان، مگر برای درمان وابستگی، نیز شرکت در گروه های خودیاری نظیر الکلی های بی نام در این مرحله پیشنهاد می شود.